Silkip gelmişi geçmişi atmayı planlıyordu omuzlarından… Tereddütsüz ardına koyacaktı yaşanmışları, ne kadar lüzumsuz anı varsa elinin tersiyle itecekti hepsini. Kendisini üzeni de iyi halden hoş görüp, kötü halden hor göreni de bir bir çizecekti defterden. Bugüne kadar sayıp sevdiği kişileri de sayıp sövdüğü kişileri de çerçeveleyip ıssız evin çatı katında paketleyerek tozlanmaya terk edecekti. O kadar temiz hafıza bırakacaktı ki kendine höt diyenden korkacak kadar masum, gel diyene gidecek kadar saf olacaktı. Tekrardan hata yapmaya gönüllü olacak kadar salak, hatalarıyla öğrenmeye fırsat bulacak kadar tecrübesiz olacaktı. Asalak olacaktı kendine yine kanatacaktı içini ve akıtıp ziyan edecekti vücut sıvılarını. Diyordu: Sileceğim yapacağınız işleri ve yaptığınız işleri; bomboş kalacak yazı tahtası. Hiçbir plan olmayacak, öylece yaşacağım. Sıkacağım ağzına en ekşi limonları sonra elimle tutup çenesinden; büzdürerek ağzını, dişlerini dudak etlerine batırtacağım bana söz söyleyenin. Yalan söz, iyiymişçesine söz, tutulmayan söz… Tamamına koyacağım bardağın suyu derdim olmayacak dolu mudur boş mudur diye düşünmeyeceğim. Soran olursa yine de onun da tam olarak ne anlatmaya çalıştığını anlamaya çabalamayacağım, zahmet etmeyeceğim, onu tavuğun çıktığı yere ithaf edilen benzer sorularla baş başa bırakacağım. Umurumda olmayacağım ne de kimsenin umurunda. Umura giden bütün yolları tıkayacağım. Bilmeyeceğim bildiğimi sadece bileceğim bilmediğimi bildiğimi. Bekleyeceğim olduğum yerde ama beklemeyeceğim olduğum yere gelecek bir vasıta. Sınır koyacağım kendime, sınır koyacak kadar ezilmemeye. Üçüncü kişi olacağım kendime, dışarıdan seyredeceğim hatta bu sefer eğleneceğim. Ve sonra durup düşündü… Vazgeçti!
