Az uyumuş şekilde yataktan kalktığımda yarım kalan düşlerimin vârisi düşüncelere esir oluyorum. Nedense hep rüyadan farksız kurmacalar oluyor bu düşünceler. Uzun süren kışın ardından sevinçle karşılanan baharın ilk günlerinden birinde yarı açık gözlerle az önce terk ettiğim yatağın altına kaçan terliklerimi bulmaya çalışıyordum: Birkaç başarısız deneme uykumu açmaya yetmedi.
Hemen elimi yüzümü yıkayıp açılmak için lavaboya yöneldim. Ama gayretim zaten uyuşuk olan beynimi benden daha da uzaklaştırıyordu. Etrafıma verdiğim tepkiler yetersiz kalıyordu; gayriihtiyari esnemek ise kendime verdiğim bir tepki olsa gerek. Sokak kapısından dışarı attığım adımla gözlerim biraz daha iletken oldu. Güneşin ilk ışıkları adeta içime işliyordu. Tatlı ılık bir rüzgâr vuruyordu yüzüme ve bu da beni ele geçirmiş düşüncelerin etkisini artırıyor gibiydi. Daha önce dikkat etmediğim ayrıntılar yarı duyarlı algılarımın resmettiği beynimdeki görüntülerde belirginleşmişti.
Bir karga arkamdan doğru süzülüp az ilerideki kaldırımın kenarındaki su akarına didikleyecek bir şeyler bulmak için kondu. Mükemmel bir manevrayla gelip mükemmel kanatlarının uçurduğu bedenini tam da istediği yere belki de mükemmel bir zamanlama ile kondurmuştu. Bu kadar mükemmel olmayı nasıl da başarmıştı derken nedense onun gerçekliğinden şüphe etmeye başladım…
Mükemmellik kavramı acaba bu kadar basit miydi? İşlevini başarıyla gerçekleştiren her şey mükemmel miydi? Yoksa mükemmel olmak için gerçekleşmiş bir işlev mi olmak gerekiyordu. Eğer öyleyse her işlevin sonucu mükemmel olmaz mıydı? Ne çok soru belirmişti kafamda bir anda. Her biri bir diğerini sorgular nitelikteydi. Aradan kaç soru daha geçti ne gibi düşüncelerle cebelleşti beynim farkında olamadım ama “Mükemmel olan gerçek değildir.” kanısına ulaştım. Bu fikre hangi yollardan gittim giderken başka düşüncelerin etkisinde kaldım mı? Bunları hiç anımsamıyordum. Tek düşüncem bu olmuştu artık; mükemmel olan gerçek değildi. O karga sadece bir hayaldi ve o an çevremde gözlemlediğim çoğu şey gibi: Ağaçlar, gökyüzü, güneş hiçbiri gerçek değildi.
Ben gerçektim ve tabi mükemmel değildim. Arabalar gerçekti, hiçbiri de mükemmel değildi. Yollar yamuk yumuktu, kaldırımlar kırık dökük, peki ya evlere ne demeli? Çoğu sevimsizdi. Sonunda anlamış oldum. İnsan ve insanın dokunduğu her şeyde bir kusur vardı. İnsan mükemmel değildi, insan yapımı mükemmel değildi ve sonuç olarak insan gerçekti.
Çok kısa bir sürede bu kadar net ve kesin gördüğüm bir yargıya varmıştım; hayret ettim. Attığım adımların sayısı düşüncelerimin nicelik olarak gerisinde kalıyordu. Karganın kanatlarını düşündüm parıl parıldı. Gözleri simsiyah bir boşluktu. Fark ettim ki ondaki tasarımın bir benzeri de bende vardı. Maksadına uygun işlevsel organlar, uzuvlar sanki mükemmeldi. O andan itibaren de kendi gerçekliğimden şüphe etmeye başladım. Ben de gerçek değilsem benim üzerimdeki insan yapımı giysilerin hiçbir gerçekliği yoktu. Arşimet gibi “Buldum.” diye bağırmaya fırsatım olmadı lakin heyecanlı çocuk gibi “Kral çıplak” gerçeğine ulaşmıştım. Tabi bunları düşünürken yüzümde hafif bir tebessüm oluştu. Düşüncelerimin tutarsızlaştığı o anda tekrardan derin düşüncelere dalmam uzun sürmedi. Yüzüm tekrardan ciddileşti akabinde de “Bedenim çok daha usta bir terziden çıkma mükemmel bir giysidir.” kanısına vardım.
O zaman geriye gerçek bir tek düşünceler ve düşünülüp ortaya çıkarılanların, ortaya çıkarılanlardan yapılanların, benim ve benim dışındakilerin düşüncelerinde oluşturduğu gölgeleri kalmıştı. Durağa vardığımda gerçek olmayan otobüs henüz gelmiş mükemmel zamanda mükemmel olmayan gecikmeyle benim için mükemmel bir zamanlamayla durağa yanaşmıştı. Bu da benim işime geldi çünkü neredeyse geç kalmıştım. Tabi bu yetişme ardından sevinme ve rahatlama merasimi beni düşüncelerimden uzaklaştırdı. Boş koltuk bulma heyecanını atlattıktan sonra da aklıma Habil ile Kabil’in hikayesi geldi.
Kabil kardeşi Habil’i öldürerek tarihteki ilk cinayeti işler ve amansız bir korkuya kapılır. Ne yapacağını bilemez şekilde sağa sola koşturur. Bir ağacın gövdesine sırtını yaslayıp durduğunda ölmüş bir kargayı toprakta kazdığı çukura gömen başka bir kargayı görür ve ne yapması gerektiğinin ayırtına varır…
