Toprak, ateşten geldin. Toprak, serin ol. Üzerine basmak için fırsat ver. Altına girmek için fırsatım var zaten. Sular akıyor yüzünden, içinde kaynayan cevhere rağmen. Seni açık seçik ve net seçiyorum senden uzaklaşınca ama dibindeyken göremiyor ve hakkını veremiyorum güzelliğinin. Sana sırtımı yaslasam başka yüzler görüyorum göğün gözünden yansıyan. Sana sarılsam saramıyorum gövdeni, göğsümde ezecek kadar sıkıştıramıyorum.
Toprak, ateşten geldik ve belki ona gidiyoruz. Üzerine kurulmuş binlerce mabedin olsa da içinden gelen ateşe yenik düşürsen ya… Belki de ateş çok uzaklardan gelir seni de beni de yakar. Toprak, derin ol. İçine giren herkesi bağrında güvenle tutacak kadar derin ol. En azından masumları zalimlerin kirli ellerinden uzak tut.
Ateş, topraktan geldin. Sen de bir ağaçsın, bir kuşsun, bir hayvansın, böceksin ve yanıyorsun. Seni de beni de yaratan bir. Bu hırsın hakaret değil de nedir? Yakabilirsin, yıkabilirsin, parçalayabilirsin; özgürce, delice, istediğin kadar. Ben kavruldukça sertleşiyorum ama sen bitiyorsun ve bitiriyorsun. Eline geçenlerin hepsini topla ve küllerinle eğlen. Küllerinden bir ateş daha doğurabilirsen…
Toprak yıkıl! Toprak, şimdi öl! Demin ölenlerin hepsi ateş soluyor.
Ey Ateş, İbrahim'i yakamadın…
Su gibi serin…
Hava gibi zararsız…
Olmadın mı?
